Το παρακάτω φωτογραφικό υλικό περιλαμβάνει φωτογραφίες από την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος το 1967 έως την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την δίκη της χούντας, με μια σχετική χρονική σειρά:
21 Απριλίου 1967
Τα τανκς παίρνουν θέση έξω από την Βουλή.
Η χούντα εγκαθίσταται στην Ελλάδα για τα επόμενα 7 χρόνια...
Η ...αγία τριάδα της Χούντας
Από αριστερά:
Στυλιανός Παττακός, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζος
Γεώργιος Παπαδόπουλος
Παττακός - Παπαδόπουλος
Παττακός - (;) - Μακαρέζος - Παπαδόπουλος
Παττακός
Ο Παπαδόπουλος με τον Δημ. Ιωαννίδη
Το "πουλί" - σύμβολο της χούντας: Ο μυθικός Φοίνικας, που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του (ο οποίος σύμφωνα με τους χουντικούς είχε παρόμοια πορεία με την χώρα μας, αφού και η Ελλάδα θα ξαναγεννιόταν μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα - την "Εθνοσωτήριο Επανάσταση" όπως έλεγαν οι πραξικοπηματίες).
Ο λαός βέβαια, με τα μάτια της ψυχής του, το έβλεπε κάπως αλλιώς· το έβλεπε όπως πραγματικά ήταν: ένα μαύρο και άσχημο κοράκι (Συγγνώμη από τα κοράκια...).
Η χούντα προσπάθησε να επιβληθεί σε κάθε τομέα της ζωής των ανθρώπων:
Εποχές ανεμελιάς και χαράς για τους δικτάτορες
(Και γιατί να μην ήταν; Μία από τις πρώτες αποφάσεις των δικτατόρων ήταν ο υπερδιπλασιασμός των μισθών τους. Χώρια η απόλυτη εξουσία που είχαν ορίσει για τους εαυτούς τους, για τα πάντα...)
Η τραγικότητα πακέτο με την γελοιότητα
Γιορτές της χούντας, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο
Ο Παττακός με το μυστρί
(Το παρατσούκλι του ήταν "Μυστράκιας", επειδή γυρνούσε
όλη την Ελλάδα μ' ένα μυστρί στο χέρι, εγκαινιάζοντας διάφορα έργα, για
να δείχνει ότι η χούντα ξανακτίζει την Ελλάδα!
Η εικόνα του με το μυστρί είχε γίνει ανέκδοτο στα χρόνια της χούντας (στα κρυφά, εννοείται, αφού στα φανερά......)
Η παρακάτω εικόνα είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίον αντιμετωπίζει ακόμη και την καθημερινή ζωή μία χούντα:
Ο Παττακός, προκειμένου να μην χάσει η ομάδα του (Παναθηναϊκός) που έπαιζε με τον Ολυμπιακό, διακόπτει τον αγώνα για να κάνει παρατήρηση στον Σιδέρη, τον αρχηγό του Ολυμπιακού, να παίζει λιγότερο επιθετικά!
Γελοιότητας συνέχεια:
Η Δέσποινα Παπαδοπούλου (σύζυγος του Παπαδόπουλου) επιδεικνύει καμαρώνοντας ένα πιάτο με την φωτογραφία του συζύγου της επάνω:
Ο Παπαδόπουλος σε έκδοση ζαχαρωτού
(Ναι! Δεν είναι fake! Πράγματι ο ζαχαροπλάστης αυτός έχει φτιάξει ένα πελώριο γλυκό με τον Παπαδόπουλο!)
Ο Παττακός, με μια γελοία εμφάνιση, για να προστατευτεί από την βροχή σε κάποιο γήπεδο:
Το τρίπτυχο της χούντας ήταν το σύνθημα "Ελλάς - Ελλήνων - Χριστιανών"
(Βέβαια, την Ελλάδα την κατέστρεψαν, τους Έλληνες (όσους αντιδρούσαν) τους έστειλαν σε εξορίες και βασανιστήρια και, όσο για την θρησκεία, δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τα ιδανικά του χριστιανισμού).
Με τον χριστιανισμό δεν είχαν καμμία σχέση, με την Εκκλησία όμως ήταν άριστοι συνεργάτες και αγαπημένοι φίλοι:
Για όσους δεν ενστερνίζονταν τις ιδέες της χούντας, υπήρχε η αστυνομία και τα κελιά των φυλακών:
Αλέξανδρος Παναγούλης
Συνελήφθη μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια το 1968 να δολοφονήσει τον δικτάτορα (τον Παπαδόπουλο). Βασανίστηκε άγρια από τους χουντικούς, όμως άντεξε.
Σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα (ή "ατύχημα") την Πρωτομαγιά του 1976, λίγες μέρες πριν καταθέσει σημαντικά στοιχεία που είχε στην κατοχή του, που αποδείκνυαν την σχέση διάφορων "δημοκρατικών" πολιτικών της μεταπολίτευσης με την χούντα.
Η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας
Η διαβόητη ταράτσα του κτηρίου στο οποίο στεγαζόταν η Γενική Ασφάλεια και η ΚΥΠ (Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών, η επίσημη υπηρεσία των χαφιέδων της χούντας, δηλαδή).
(Το κτήριο αυτό είχε επίσης άσχημο παρελθόν, αφού ήταν η κατοικία ενός προδότη Έλληνα, του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, δωσίλογου πρωθυπουργού - συνεργάτη των Γερμανών στην Κατοχή.
Επειδή όμως η ιστορία φροντίζει να εκδικείται, μετά την μεταπολίτευση στέγασε τα γραφεία του Κ.Κ.Ε., ενώ από το 1993 μέχρι σήμερα είναι η έδρα του υπουργείου Πολιτισμού.)
Φεβρουάριος 1973: Η εξέγερση της Νομικής
Κεντρικό σύνθημα: Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.
Κεντρικός στόχος: Να φύγει η χούντα.
Ευάγγελος Μάλλιος:
Ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας, από τους πιο άγριους βασανιστές της χούντας, Δολοφονήθηκε από την "17η Νοέμβρη" λίγο μετά την πτώση της χούντας.
Στην φωτογραφία, προσπαθεί με μία ντουντούκα στο χέρι να πείσει τους φοιτητές να σταματήσουν την κατάληψη και να βγουν από το Πολυτεχνείο.
14 - 17 Νοεμβρίου 1973:
Οι φοιτητές γράφουν συνθήματα πάνω στα τρόλλεϋ, ώστε μ' αυτόν τον τρόπο να "ενημερώσουν" τις γειτονιές της Αθήνας για την εξέγερση που είχε ξεκινήσει στο Πολυτεχνείο
(αφού ο μοναδικός τρόπος ενημέρωσης του κόσμου για οτιδήποτε συνέβαινε ήταν τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες, όλα ελεγχόμενα από την χούντα).
14 - 17 Νοεμβρίου 1973:
Οι δρόμοι γεμίζουν ανθρώπους, κυρίως νέους, που φωνάζουν και γράφουν συνθήματα, αλλά και διαδηλώνουν, είτε μπροστά από το Πολυτεχνείο, στην οδό Πατησίων, είτε στους γύρω δρόμους του κέντρου.
Η αστυνομία αναλαμβάνει δράση:
Τρομοκρατία, συλλήψεις και ξύλο.
Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για τους δικτάτορες, ρίχνουν στην μάχη και τον στρατό με τα τανκς
Φωτογραφίες από το εσωτερικό του Πολυτεχνείου:
Ο Νίκος Ξυλούρης
ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που πήγε στο Πολυτεχνείο και τραγούδησε, για να εμψυχώσει τους φοιτητές.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός:
Μπροστά από την πλάγια πύλη, της οδού Στουρνάρη, οι φοιτητές βάζουν ένα αυτοκίνητο που βρέθηκε μέσα στο ίδρυμα, για να χρησιμεύσει ως φράγμα σε μια πιθανή εισβολή των τανκς (που φοβούνταν).
Το ίδιο έκαναν και μπροστά από την κύρια πύλη, της οδού Πατησίων, τοποθετώντας την Μερσεντές του πρύτανη την οποία δεν είχε προλάβει αυτός να την πάρει.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου
Η κατάσταση αγριεύει. Η αστυνομία και ο στρατός καταλαμβάνουν θέση στην αρχή γύρω και αργότερα μπροστά από το Πολυτεχνείο.
Οι φοιτητές απαντούν με οδοφράγματα και φωτιές.
Με τον ερχομό της νύχτας, οπότε και ήταν δύσκολο για τους δημοσιογράφους να έχουν καλή εικόνα (και είναι γνωστό πως η χούντα, αλλά και ο φασισμός, μόνο στο σκοτάδι μπορούν να δρουν ελεύθερα), αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί και να εμφανίζονται οι πρώτοι τραυματίες.
Ελεύθεροι σκοπευτές έχουν πιάσει θέσεις απέναντι από το Πολυτεχνείο και πού και πού πυροβολούν προς το ίδρυμα, με σκοπό να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν, ώστε να σκορπίσουν τον πανικό.
Οι φοιτητές προσπαθούν να αμυνθούν με όποιο μέσο βρίσκουν, ακόμη και με βιβλία (σαν αυτά παρακάτω τα οποία έχοντας τοποθετηθεί ως προφύλαξη στα παράθυρα, "έφαγαν" από μια σφαίρα το καθένα).
Σάββατο 17 Νοεμβρίου, ξημερώματα
Το τανκ παίρνει θέση μπροστά από την πύλη και περιμένει εντολή από τον ανώτερο, για να ρίξει την πύλη του Πολυτεχνείου και να βγάλουν οι αστυνόμοι τους φοιτητές έξω.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1073, 02:50
Το τανκ γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου και οι φοιτητές βγαίνουν όπως όπως από μέσα, τρώγοντας ξύλο από τους αστυνομικούς. Οι λιγότερο τυχεροί (όσοι δεν προλαβαίνουν να ξεφύγουν) μεταφέρονται στην Ασφάλεια και εκεί αρχίζει νέος κύκλων ξύλου και βασανιστηρίων.
Το Πολυτεχνείο εκκενώνεται από την αστυνομία και τον στρατό, το γεγονός αυτό όμως είναι ταυτόχρονα και η αρχή του τέλους της χούντας.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου, πρωί
Με το που ξημερώνει η μέρα, μεταφέρονται στο Πολυτεχνείο αστυνομικοί και πυροσβέστες και καθαρίζουν τον χώρο από τα αίματα και από οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει την χούντα στα μάτια του κόσμου και των δημοσιογράφων που θα μαζεύονταν σιγά - σιγά στην περιοχή.
Τα επεισόδια είχαν γίνει αρκετά γνωστά για να μπορέσουν να τα κρύψουν, έτσι την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες κυκλοφορούν με πρωτοσέλιδα για την εκκένωση του Πολυτεχνείου.
Γίνεται επίσης αναφορά για κάποιους νεκρούς (αφού κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που σκοτώθηκαν το προηγούμενο βράδυ ήταν πάρα πολύ φανερές για να μπορέσουν να τις κρύψουν).
Η Αθήνα, η πρωτεύουσα, έχει γίνει στρατοκρατούμενη πόλη.
Παντού κυκλοφορούν αστυνομία, στρατός και τανκς.
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης ρίχνει από την εξουσία τον Παπαδόπουλο και -μέχρι τον Ιούλιο του 1974 που πέφτει η χούντα- εγκαθιστά μία δικτατορία ακόμη πιο σκληρή από την δικτατορία του Παπαδόπουλου, με τα βασανιστήρια να βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη.
(Στην φωτογραφία, Ο Μάκης Μπαλαούρας, οικονομολόγος και πρώην βουλευτής σήμερα, φοιτητής στο Πολυτεχνείο τότε. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τους χουντικούς.)
Ιούλιος 1974
Η χούντα καταρρέει αφού προλαβαίνει πρώτα να διαπράξει το τελευταίο έγκλημά της: να επιτρέψει εξαιτίας των ενέργειών της στους Τούρκους να επιτεθούν και να εισβάλουν στην Κύπρο και να κατακτήσουν πάνω από το 30% των εδαφών της (που κατέχουν μέχρι και σήμερα).
Όταν επανέρχεται η δημοκρατία στην Ελλάδα, επανέρχονται και οι εξόριστοι στα σπίτια τους.
Δίκη της χούντας - Καλοκαίρι 1975
Το καλοκαίρι του 1975 ξεκίνησε η δίκη της χούντας (διήρκησε έναν μήνα περίπου).
Με διάφορα νομικά τεχνάσματα, κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου ελάχιστοι άνθρωποι (μόνο οι αρχηγοί της χούντας και όχι τα χιλιάδες στελέχη της).
Καταδικάστηκαν σε θάνατο, όμως ο τότε πρωθυπουργός (Κωνσταντίνος Καραμανλής) μετέτρεψε την ποινή τους σε ισόβια.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από σκηνές στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Το βλέμμα του, βλέμμα τρομοκρατημένου ζώου, τα λέει όλα...
Πέπη Ρηγοπούλου
Νεαρή φοιτήτρια τότε, βρισκόταν πίσω από την πύλη όταν την έριχνε το τανκ και από θαύμα δεν σκοτώθηκε και την γλίτωσε με βαρύ τραυματισμό στα πόδια.
Σπύρος Μουστακλής
Αξιωματικός την περίοδο της χούντας. Συμμετείχε σε ένα κίνημα εναντίον της, συνελήφθη και βασανίστηκε επί ενάμιση μήνα στην Ασφάλεια.
Από τα άγρια βασανιστήρια και τα χτυπήματα που έφαγε στο κεφάλι, έπαθε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να μείνει ολικά παράλυτος και να μην μπορεί να μιλήσει.
Μετά από πολλά χρόνια και πάρα πολλές προσπάθειες κατάφερε να περπατήσει -έστω με πολύ δυσκολία- όμως δεν κατάφερε να μιλήσει ξανά.
Και δεν ήταν ούτε καν κομμουνιστής ή αριστερός (με τους οποίους πάθαιναν ταραχή οι χουντικοί). Ήταν ένας απλός δεξιός αξιωματικός που δεν συμφωνούσε με το καταπιεστικό καθεστώς της χούντας...
Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος
Το όνομά του έγινε συνώνυμο της βίας και του αυταρχισμού της χούντας.
Φαίνεται εξάλλου αυτό από τις παρακάτω φωτογραφίες, όπου ακόμη και με την ιδιότητα του κατηγορουμένου συνεχίζει να ασχημονεί και να απειλεί ανθρώπους στο δικαστήριο.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, κάθε φορά που γινόταν πορεία προς τιμήν του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου, ο κόσμος που συμμετείχε έκανε μία στάση κάτω από το σπίτι της μεγάλης Σοφίας Βέμπο, της "τραγουδίστριας της νίκης", για να φωνάξει συνθήματα προς τιμήν της και να την χειροκροτήσει θερμά.
Τα επόμενα χρόνια, στον προαύλιο χώρο στην είσοδο του Πολυτεχνείου τοποθετήθηκε η παλιά σιδερένια πόρτα που έριξε το τανκ, ως ανάμνηση εκείνων των ημερών.
Δίπλα της, τοποθετήθηκε αργότερα ένα μεγάλο γλυπτό κεφάλι από τον σημαντικό γλύπτη Μέμο Μακρή.
(Για την ιστορία, το κεφάλι που απεικονίζει είναι του ιστορικού και πανεπιστημιακού Νίκου Σβορώνου.)
Ευχαριστούμε για το φοβερό φωτογραφικό χρονικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'στε καλά! Υπάρχει και άλλο υλικό που περιμένει να προστεθεί (πολύ σύντομα, ελπίζω).
Διαγραφή