Μία Ελληνίδα που ζει στις Η.Π.Α., θυμάται και αναπολεί τον συμπατριώτη της μετανάστη μπαρμπα-Τζίμη, πολύ μεγαλύτερό της σε ηλικία, που είχε γνωρίσει όταν είχε πάει κι εκείνη μετανάστρια, στα μέσα του 20ου αιώνα.
Η αλήθεια πως ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας. Κάποιοι μας κάτω από τα είκοσι. Κάποιοι πιο πάνω. Αυτός σαρανταδυό! Από σεβασμό κι αγάπη τον εφωνάζαμε μπάρμπα, κι από ασυλλογισιά! Εγώ τότε νόμιζα πως χρειάζονταν τρεις αιώνες να φτάσω τα σαρανταδυό, που μου φαινόντανε πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Το ίδιο θα νομίζανε κι οι άλλοι, και κάναμε μπάρμπα τον Δημήτρη τον Ντεμίρη πριν την ώρα του, κι ας μας έλεγε στην αρχή «μα γιατί δεν με φωνάζετε σκέτα Τζίμη ή Δημήτρη;...»
